புதுப்புடவை!

புதுப்புடவை கட்டியிருக்கிறேன்...
இனமறியா வாசம் இழையோடித் தழுவ
இசைபோல் உணர்கிறேன்
இதன் சரசரப்பை
கறுப்பு வண்ணத்தில்
அரக்கு வண்ண தீற்றல்களோடு
அழகு காட்டுகிறது சற்றே கர்வத்தோடு!
முன்பெல்லாம்
புத்தாடை அணியத் தேவை
ஒரு நல்ல காரணமும் நல்ல நாளும்..
இப்போதெல்லாம்
நாளும் காரணமும் நாடாமல்
தோணும் நாளில் கட்டிக்கொள்கிறேன்
புதுப்புடவை!
புடவை வாங்கித் தந்து
நேர்த்தியாக கட்டியும் விடுவாள் அம்மா!
பார்த்து பார்த்து பூரித்துப் போவாள்...
கன்னம் வழித்து திருஷ்டி முறிப்பாள்...
போதாக்குறைக்கு
உப்பு மிளகாய் சுற்றி அடுப்பில் இடுவாள்!
மாமியார் வாங்கித் தந்த புடவைகளிலும்
நுகர்ந்திருக்கிறேன் தாய்மை வாசம்...
கட்டிய கணவர்
வாங்கித் தரும் வண்ணப் புடவைகளில்
கிசுகிசுப்பாய் இழைந்து கிடக்கும்
அவர் காதலும் அதன் மயக்கமும்!
அதை கட்டிக் கொள்கையில்
முந்தானைத் தலைப்பில் வந்து
ஒட்டிக் கொள்கிறது நாணம்....
புதுப்புடவை கட்டிக்கொண்டு
நான் பூரித்துப்போன தருணங்கள்
ஏராளம் உண்டு...
ஆயினும் நான் வரமாகப் பெற்ற
ஒரு தருணம் உண்டு
நான் அகமகிழ்ந்து உரைக்க..
புதுப்புடவை கட்டிக்கொண்டு
அதன் முந்தானை முகப்பில்
என் பிள்ளைச் செல்வத்தை மூடி வைத்து
தாய்ப்பால் அமுதூட்டிய அந்த தருணம்....
புதுப்புடவை கட்டும் போதெல்லாம்
நெஞ்சில் தழுவி சிலிர்த்துச் செல்லும்
அந்த நினைவு!

ஆயினும் நான் வரமாகப் பெற்ற
ஒரு தருணம் உண்டு
நான் அகமகிழ்ந்து உரைக்க..
புதுப்புடவை கட்டிக்கொண்டு
அதன் முந்தானை முகப்பில்
என் பிள்ளைச் செல்வத்தை மூடி வைத்து
தாய்ப்பால் அமுதூட்டிய அந்த தருணம்...

அடடா இந்த வரிகள் சொல்லாமல் சொல்கிறது 
தாயின் தூய்மையான அன்பை 

தங்கள் கவிதை மிக அருமை சகோதரி

அருமை சகோதரி,உங்கள் இளமை கால புடவை அனுபவம் முதல் தாய்மை அடைந்த தருணத்தின் அனுபவம் வரை சிறப்பாக கவி புனைந்தீர்கள்.

அனுபவித்து எழுதிய வரிகள் அருமை

கவிதை 

மிக்க நன்றி நண்பர்களே!!