வாழ்வதும் கடமையே...

ஏன் பிறந்தேன் என்று
ஒருமுறை இருமுறையல்ல
பலமுறை வெந்திருக்கிறேன்...
ஏனிந்தப் பிறவியென்னும்
கேள்வித்தீயில் பொசுங்கி புகைந்திருக்கிறேன்..
பீனிக்ஸ் பறவையாய்
மீண்டு வரும்போதெல்லாம் மகிழ்வதற்கு பதில்
மருகியிருக்கிறேன்..
வாழ்வு முடிந்துவிட வேண்டுமென்று
வைத்த வேண்டுதல்கள் எல்லாம்
வீணாய் போகையில்
வெறுமனே கரைந்திருக்கிறேன் கண்ணீரில்!
வாழ்வதற்கு பட்ட பெரும்பாடுகளும்
வீழ்ந்து எழுந்துகொள்ள பிரயத்தனப்பட்ட
போராட்டங்களும்
அவமானங்களும் அவை தந்த வலிகளும்
அத்தனை எளிதாய் சொல்வதற்கில்லை
அதனை எளிதென மறப்பதற்கும் இல்லை...
ஆயினும் பிறந்த கடமைக்கு
வாழ்ந்து முடிக்க வாழ வேண்டியதாயிற்று!
சுற்றுமுற்றும் ஆங்காங்கே கிடைத்த
உள்ளங்களாலும் அவை தந்த அன்பினாலும்
தேடித் பிடித்த நம்பிக்கை வேர்களாலும்
வாழ்வதென தீர்மானம் ஆகி
வளர்கிறது வாழ்க்கை....
பற்றும் பாசமும் பின்னிய பாதைகளில்
சில பல வலிகளோடு
நீள்கிறது வாழ்க்கை...
வாழ்ந்தாக வேண்டும் என்ற
கடமையைத் தாண்டி !!!

ஆயினும் பிறந்த கடமைக்கு
வாழ்ந்து முடிக்க வாழ வேண்டியதாயிற்று!
சுற்றுமுற்றும் ஆங்காங்கே கிடைத்த
உள்ளங்களாலும் அவை தந்த அன்பினாலும்
தேடித் பிடித்த நம்பிக்கை வேர்களாலும்
வாழ்வதென தீர்மானம் ஆகி
வளர்கிறது வாழ்க்கை....
பற்றும் பாசமும் பின்னிய பாதைகளில்
சில பல வலிகளோடு
நீள்கிறது வாழ்க்கை...
வாழ்ந்தாக வேண்டும் என்ற
கடமையைத் தாண்டி !!!

உண்மைதான்.

இன்று பலபேர் இவ்வாறுதான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம்.

கவிதை

தங்கள் கவிதையில் உள்ள கருத்து அருமை