அம்மா கவிதைகள் பக்கம் -01 --முஹம்மத் ஸர்பான்

ஈரைந்து மாதம் எடையோடு சுமந்தவள்
நிலையறியும் பருவம் வரை தனக்கென வாழ்ந்தவள்
என் இரு கண்கள் உறங்கிட அவள் விழிகள்
விழித்துக்கொள்வாள்;என் பசியை தீர்த்திட உடலின்
உதிரத்தை பாலாக அன்பின் வடிவில் தனக்கூட்டியே தெய்வம்

தாலாட்டுப் பாடல் கேட்டிட ஆசையாக இருக்கிறது
மடியின் மேல் உறங்கிட ஏக்கத்தால் கிறங்குகிறேன்.
குறிஞ்சிப் பூவாய் அன்பின் முத்தத்தை யாசிக்கிறேன்
உடலில் ஓடும் சிகப்பு திரவத்தின் உணர்வில் காண்கிறேன்
நினைவில் பிரிந்தும் எனக்குள் வாழ்கின்ற தெய்வத்தை

உன் வயிற்றில் எட்டி உதைத்த தடவைகள் ஏராளம்
உடலின் கழிவுகளை புன்னகை பூத்து அள்ளியவள்..
உறவுகளின் முகவரியை மன நாட்குறிப்பில் எழுதியவள்
உள்ளுக்குள் வலித்தால் அணைக்கும் உணர்வில் மருந்திடுவாள்
கல்லறை நீ சென்றால் என் என்புகள் உனை சுமக்கும் கூடு

மலர்களின் அமுதத்தை பட்டாம்பூச்சிகள் உறிஞ்சுதல்
போல என் தேவதை உதிரத்தை வேதனையில் பருகினேன்.
வானின் நிலவை மண்ணின் ஓடை யாசித்தல் போல
தொலைதூரம் நீ சென்ற பின் அழைப்புக்கடிதம் எழுதுகிறேன்
இறைவனும் தோற்பான் தாயின் அன்பிடம் ஒரு படி என்று..

நான் சிரிக்கும் போதும் அவள் கண்களில் கண்ணீரைத்தான்
பார்த்தேன்;நான் உண்ணும் வரை அவள் பசியின் தொடர்கதை
தொடரும்;நீ இறைவனை பார்க்க தொலைதூரம் செல்லத்
தேவையில்லைநீ காய்ச்சலால் துடிக்கும் போது தன்னுடலில்
வேதனை வாங்கும் தாய் முகத்தைப் பார்..