திருக்குறளும் அதன் விளக்கமும்

நினைக்க மறந்த குறள்-3
அருள் நிறைந்தவரென்றால், கோவில்களுக்குத் தான தருமங்களைச் செய்துகொண்டு, ஏழை, எளியவர்களுக்கு அன்னதானங்கள் செய்துகொண்டிருப்பவரை மட்டும் குறிக்க இயலாது. அவர் வில்வண்டியில் போகும்போது வண்டிக் காரரை, “என்னப்பா வண்டி இவ்வளவு மெதுவாப் போகுது. காளையை அடிச்சு விரட்டி, வேகமா வண்டியை ஓட்டு” என்று சொன்னால் போதும்., முன்னருள்ள அருள்நிறை தர்மங்களெல்லாம் இங்கு அடிபட்டுப் போகும். புவியிலிருக்கும் அத்தனை ஜீவராசிகளிடமும் அன்பாயிருந்தால்தான் ஒருவர் “அருளாளர்” என்று அழைக்கப் படும். அவர்கள்தான் வானுலகில் மதிக்கப்படுவார்கள். இதைத்தான் வள்ளுவர்,

அருளில்லார்க்கு அவ்வுலகம் இல்லை பொருளில்லார்க்கு
இவ்வுலகம் இல்லாகி யாங்கு.

என்று கூறுகிறார். பொருளில்லார்க்கு என்று வள்ளுவர் கூறி இருக்கிறாரே, அது பணம், காசை அல்ல. அவர் சுமார் மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்குமுன் இக்குறளை எழுதியபோது பணமோ, காசோ இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால் அவர் குறிப்பிடும் பொருள் வேறு.

ஆங்கிலத்தில் ஒரு சொல் “ட்ரெயின்” (train) என்றுண்டு. இதைச் சொன்னால் எல்லோர் மனதிலும் புகைவண்டிதான் ஞாபகத்திற்கு வரும். ஆனால், இதற்கு இன்னொரு பொருளுமுண்டு, அதாவது பயிற்பித்தல் என்று. அது உடனே பலபேர் எண்ணத்தில் தோன்றுவதில்லை. அதுபோல் பொருள் என்று சொன்னால் பணம், காசு மட்டுமல்லாமல், ஒரு சொல்லின் பொருள், ஒருவர் சொல்வதன் ‘நோக்கம்’ இவையெல்லாமும் பொருள் என்ற சொல்லுக்குள் அடங்கும். ஆங்கிலத்தில் கூட, “வாட் டு யு மீன்?” (what do you mean) என்று கேட்பதுண்டு. இங்கு “மீனிங்க்” பொருள் என்று கொள்ள இயலாது, நோக்கம் என்றே கொள்ள வேண்டும்.

அதுபோல், வள்ளுவர் இங்கு குறிப்பிடுவது நாம் வாழும் வாழ்க்கை ஒரு நல்ல நோக்கத்தைக் கொண்டிருக்க வேண்டும். அந்த நல்ல நோக்கம் ஒருவர் வாழ்வில் இல்லை என்றால், அவரைப் பலர் மதிக்க மாட்டார்காள். “அவனா? அவன் இன்னிக்கு ஒண்ணு சொல்லுவான், நாளைக்கொண்ணு சொல்லுவான். அவனுக்கொரு குறிக்கோளே கிடையாது. அவனை நம்ப இயலாது" என்று ஒதுக்கி விடுவார்கள். ஆகையால், வாழ்வில் ஒரு நோக்கத்தோடு, குறிக்கோளோடு வாழ்ந்தால்தால் நமது இலக்கை, லட்சியத்தை அடைய இயலும்.

அதைத்தான் வள்ளுவர் “பொருளில்லார்க்கு இவ்வுலகமில்லை” எல்லோரும் ஒதுக்கி விடுவார்கள், என்று கூறுகிறார்.

இதையும் நம் வாழ்வில் நினைக்க மறந்து இன்று ஒரு மாடலில் ஒரு கைப்பேசிவந்தால் உடனே வாங்குகிறோம், சில மாதங்களுக்குப் பின் இன்னும் பல வசதிகளுடன் இன்னொரு கைப்பேசி மாடல் மார்க்கெட்டில் வந்தால் அதை வாங்குகிறோம், கைப்பேசி ஒருவருடன் உரையாடத்தானே என்ற அடிப்படைக் கருத்தை மறந்து, சமூகத்தில் தன்னை தாழ்மையாக மதிப்பார்களோ என்ற அச்சத்தில் கடன் வாங்கியாவது அதை, இதை வாங்கி சமூக அந்தஸ்த்தை மட்டும் பெறுவதற்காக வாழ்ந்து, குறிக்கோளே இல்லாமல் வாழ்க்கை ஓடுகிறது!

நினைக்க மறந்த குறள்-4

ஒரு குழந்தை பிறந்து அது பள்ளி செல்லும்வரை அதற்கு வேண்டிய அறிவுறைகளைக் கூறி ஆளாக்குபவர்கள் அக்குழந்தையின் தாய்,தந்தையர்மட்டுமே. அதன்பின் அக்குழந்தை பள்ளி சென்று பல குழந்தைகளுடன் பழகி, பெரியவனாகி பலருடன் பழகி தன் திறமையையும், அறிவையும் வளர்த்துக் கொள்ள அடித்தளம் போட்டவர்கள் தாய், தந்தையர். ஆனால், இடையில் தானாக வளர்த்துக் கொண்ட அறிவையும், திறமையையும் வைத்துக்கொண்டு, இது நானாகவே வளர்த்துக் கொண்டது, தாய்,தந்தையர் எனக்கு என்ன செய்துவிட்டார்கள் என்று இன்று வளர்ந்த பிள்ளைகள் கேட்பது வெகுவாகிவிட்டது.

அது மட்டுமல்ல, தனக்கு மணமாகி குழந்தைகள் பிறந்து விட்ட பின், தாய்,தந்தையர் முதுமை அடைந்து விட்டதால் அவர்களால் இனி முற்றிலுமே உபயோகமில்லை என்று எண்ணி முதியோர் இல்லத்தில் சேர்த்துவிடவும் இக்காலத்து இளைஞர்களுக்குத் துணிவு வந்துவிட்டது. இதனால் முதியோர் இல்லம் மட்டுமல்ல, குழந்தைகள் காப்பகமும் மிகவும் பெருகிவிட்டது. பெற்றோர்களை முதியோர் இல்லத்தில் விட்டுவிட்டு, தன் குழந்தைகளையும் “க்ரச்” எனப்படும் குழந்தைகள் காப்பகத்தில் விட்டுவிட்டு, எல்லா சுகங்களையும், பாசத்தையும் இழந்துவிட்டு இவர்கள் யாருக்காக சம்பாதிக்கிறார்கள்? ஒருவேளை, இவர்கள் முதுமை அடைந்ததும் இவர்களது குழந்தைகளும் அவர்களை முதியோரில்லத்தில் விட்டுவிட்டால், இவர்கள் சம்பாதித்த செல்வத்தின் நோக்கம் என்ன? 

இவற்றையெல்லாம் நன்குணர்ந்த குறுமுனி பெரியாரைத் துணைக் கோடல் என்றொரு அதிகாரத்தையே உருவாக்கி, உன் தாய்,தந்தையர் உயிரோடிருக்கும் வரை அவர்களது அறிவுரை கேட்டு நட, அப்படி அவர்கள் மறைந்துபோனாலும் நல்ல அறிவு செறிந்த, ஆதரவான ஒரு பெரியவரை உறவாக்கிக் கொண்டு அவர்களது அறிவுரைப்படி நடந்துகொள், என்று கூறுகிறார்.

நம்மை இடித்துக் கூறும் உரிமை நம் தாய்,தந்தையருக்கே உண்டு. வயதான நிலையில் அப்படி இடித்துக் கூறும் அறிவுரையை ஏற்கவும் நமக்குப் பக்குவமுண்டு. ஆகையால், அவர் துணை உனக்கு எப்போதும் உண்டென்றால், உன்னை எவராலும் கெடுக்க இயலாது, என்று (யாரே) ‘ஏ’ காரமிட்டு ஆணித்தரமாய்க் கூறுகிறார், திருவள்ளுவர்.

அப்படி அவர்களை வாழ்வில் காலனின் ஆதிக்கத்தில் இழக்கும்படி நேர்ந்தால்,

என்று கூறுகிறார் அந்தத் தெய்வப்புலவர்.

அதாவது, சான்றோரைப் போற்றித் தமது சுற்றத்தவராக்கிக் கொள்ளுதல் என்பது பெறத்தக்க அரிய பேறுகளில் எல்லாம் அரியதாகும், என்று விளக்குகிறார் திருவள்ளுவர்.

இதுபோன்ற அரும்பெரும் திருக்குறள்களையெல்லாம் நம் வாழ்வில் நினைக்க மறந்து, பொருளாதார மேன்மையை மேற்கோள்காட்டி, முதியோரில்லங்களையும், குழந்தைகள் காப்பகங்களையும் பெருக்க வழிவகை செய்து வருகின்றனர் நம்மில் பலர்.

திருவள்ளுவர் நீள் மீசையும், தாடியும், ஜடா முடியும்கொண்ட வண்ணம் இருக்கும் உருவைத்தான் நாம் பார்த்திருக்கிறோம். இப்படி உருவம் கொண்டவர்கள் துறவறம் பூண்டவர் என்றும் நாம் கருதுவது மரபு. ஆனால் வள்ளுவர் அப்படி எல்லாவற்றையும் துறந்து தவக்கோலம் கொண்டவர் என்பதை ஏற்க இயலாதபடி நமக்கு தெய்வத் திருமறையாம் திருக்குறளை அளித்துள்ளார்.

திருவள்ளுவர் அறத்துப்பால், பொருட்பால், இன்பத்துப்பால் என மூன்று தலைப்புகளையும் அலசி ஆராய்ந்து எக்காலத்துகும் பொருந்தும்வகையில் தன் நூலை நமக்கு அளித்துள்ளார். ஆசை, கோபம், வெகுளி, பொறாமை, இன்னா செய்யாமை, சூது, புலால் உண்ணாமை, பற்றியெல்லாம் எழுதியதோடல்லாமல், இன்பம் பற்றியும் சுவைபட எழுதியுள்ளார்.

காந்த்யைப் பற்றி ஒரு கதை சொல்வார்கள். ஒருசமயம் ஓர் அன்னை, தன் குழந்தையை அழைத்துக்கொண்டு காந்தியிடம் சென்றார். அக்குழந்தை இனிப்பை அதிகம் உண்ணும் பழக்கம் கொண்டிருந்தது. அக்குழந்தையின் அன்னை, “தன் மகன் இனிப்பு உண்ணும் பழக்கத்தைக் குறைக்க வழி” கேட்டாள். காந்தியடிகள் அவளை 10 நாட்கள் கழித்து வரச் சொன்னார். அவள் ‘ஏன் அடிகள் பத்து நாள் அவகாசம் கேட்கிறார்’ என்று குழம்பியபடிச் சென்றுவிட்டு, 10 நாட்கள் கழித்து வந்தாள். காந்தியடிகள் குழந்தையிடம், “இனிப்பு தின்னால் இவ்வாறான அசுகங்கள் ஏற்படும். ஆகையால் இனிப்பை அளவோடு தின்ன வேண்டும்” என்று பல மேற்கோள்கள் காட்டி அக்குழந்தைக்கு அறிவுரை கூறி படியச் செய்தார். பின், அந்த அன்னை காந்தியடிகளிடம், “இதை நீங்கள் 10 நாள் முன்பே சொல்லி திருத்தி இருக்கலாமே! ஏன் அந்த அவகாசம்?” என்று கேட்டபோது அவர், “இக் குழந்தை இனிப்பு தின்னாமல் இருக்க வேண்டும் என்றால், அதை அதிகம் உண்ணாத எனக்குக் கிடைக்கும் சுகங்களை நான் முன்பே அறிவேன். ஆனால், இனிப்பு தின்பதால் கிடைக்கும் சுகங்களை நான் முதலில் அனுபவிக்க வேண்டும். பின் அதை இழக்கும்போது படும் துன்பங்களையும் அனுபவித்த பின்னரே அக் குழந்தைக்கு அந்த வேதனையை அல்லது இன்பத்தை நான் கூற தகுதியுள்ளவனாகிறேன்” என்று கூறினாராம்.

எனவே, துறவரம்பூண்ட ஒருவர் இதுபோல் பல விஷயங்களில் ஒரு நூலைப் படைக்கவேண்டுமென்று சொன்னால் அதை அவர் ஒரு காலக்கட்டத்தில், தான் அனுபவித்தால் மட்டுமே அதிலிருக்கும் நிறை, குறைகளை விளக்க இயலும். இதைத்தான் வள்ளுவர்,

வேண்டின்உண் டாகத் துறக்க துறந்தபின்
ஈண்டுஇயற் பால பல

என்கிறார். அதாவது,
ஒருவன் துன்பமற்ற நிலையை விரும்பினால், அவனிடம் எல்லப் பொருள்களும் உள்ள போதே துறந்துவிட வேண்டும். துறந்தபின் இங்குப் பெறக்கூடிய இன்பங்கள் பலவாகும்.

இந்தக் குறளையும் நம் வாழ்நாளில் நினைக்க மறந்து எல்லா இன்ப சுகங்களையும் தேடித் தேடி அலைகிறோம். ஓரிடத்திற்கு நடந்துபோவதைக் காட்டிலும் காரில்போனால் விரைவாகவும், சுக மாகவும் போகலாமே என்று போய்விடுகிறோம். முதுமையில், இதுபோல் உடம்பை அலட்டிக் கொள்ளாமல் சுகப்பட்டு, சுகப்பட்டு பின் அந்த மூட்டில் வலி, இந்த மூட்டில் வலி, நடக்கவே முடிய வில்லை என்று திண்டாடுகிறோம்.