துறவுக்கு தகுதி என்ன?

சுவாமி விவேகானந்தன் நரேந்திரனாக இருந்த பொது துறவறம் மேற்கொள்ள விரும்பினார்.   ஆனால் தனது தாயாரின் அனுமதி வேண்டும் என்று காத்திருந்தார்.   வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் தாயாரிடம் தமது துறவு விருப்பத்தைத் தெரிவிப்பார்.   ஒருமுறை அவ்வாறு துறவுக்கு அனுமதி கேட்ட பொது “சமையலறைக்குப் போய் அங்கிருந்து கத்தியை எடுத்து வா” என்றார் அன்னை.   விவேகானந்தர் கத்தியைக் கொண்டு வந்து கொடுத்ததும்  “கொஞ்ச நாள் போகட்டும்.  பிறகு நீ சந்நியாசி ஆகலாம்” என்று கூறி விட்டார்.   எப்போதெல்லாம் துறவற  விருப்பத்தைத் தமது தாயிடம் வெளியிடுகிறாரோ அப்போதெல்லாம் இதே நாடகம் நடந்தேறியது.   துறவுக்கும் கத்திக்கும் என்ன சம்மந்தம் என்று விவேகானந்தருக்குப் புரியவில்லை.

ஒருமுறை இவ்வாறு கத்தியைக் கொண்டு வந்து விவேகானந்தர் கொடுத்ததும் “இனி நீ துறவுக்குப் போகலாம்.   தடையில்லை” என்றாராம் அன்னையார்.   துறவுக்கு அனுபதி கோரும் போதெல்லாம் கத்தியைக் கொண்டு வரச் சொன்ன காரணம் தெரிந்து கொள்ள விரும்பினார் விவேகானந்தர்.

அன்னையார் சிரித்துக் கொண்டே “முன்பு ஒவ்வொரு முறை நான் கத்தியைக் கொண்டுவரச் சொன்ன போதும் பாதுகாப்பான கைப்பிடியை நீ பிடித்துக் கொண்டு ஆபத்தான கூர்மையான பகுதியை என் பக்கம் நீட்டுவாய்.   ஆபத்து பிறருக்கு, பாதுகாப்பு உனக்கு என்கிற சுயநல உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடு அது.   ஆனால் நாளாக நாளாக ஆபத்தான கூர் பகுதியை நீ பிடித்துக் கொண்டு பாதுகாப்பான கைப்பிடி பக்கத்தை என் பக்கம் நீட்டத் தொடங்கினாய்.   மகனே தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்கிற சுயநலம் நீங்கிப் பிறரை பாதுகாக்க வேண்டும் என்கிற தியாக உணர்வு ஏற்பட்ட பிறகே துறவுக்கு அனுப்ப சம்மதித்தேன்”   என்றார்.

சுயநலம் உடைய எவரும் துறவி ஆகவே முடியாது.   தியாகமே துறவின் அஸ்திவாரம்.


(சுகி.சிவம் புத்தகத்திலிருந்து)