"நியூட்டன் சொல்லாமல் போன நான்காம் விதி!"

இனி தங்கள் கதையை தகவல் தள சென்சார்போர்ட் அனுமதி பெற்றே பதியவேண்டும்

"நான் இன்று கதைபோல சில சம்பவங்களை சொல்லப் போகிறேன். கவனமாக கேளுங்கள்" என்று சொல்லி விட்டு ஆரம்பித்தான்.

முரளிராஜா wrote:இனி தங்கள் கதையை தகவல் தள சென்சார்போர்ட் அனுமதி பெற்றே பதியவேண்டும்

அந்த சென்சார்போர்டு டைரக்டர்ர்ர்ர்... நான்தானே

சூப்பர் ஜேக்
கதை சூடு பிடிக்குது

வாயிற் காப்போன் அரச சபை நடுவே வந்து தலை வணங்கி, "அரசே வணக்கம். நமது நாட்டிற்கு வேங்கை நாட்டுத் தூதுவன் ஒருவன் வந்திருக்கிறான்" என்றான்.

"வரச்சொல்" 

"ஆகட்டும் அரசே. உத்தரவு"

வேங்கை நாட்டுத்தூதுவன் அரசரை வணங்கி நின்றான்.

"தூதுவனே, என்ன செய்தி கொண்டு வந்திருக்கிறாய்?" வினவினார் மன்னர்.

"அரசே, தாங்கள் வேங்கை நாட்டின் பேரரசுக்கு கப்பம் கட்டும் ஒரு சிறிய சிற்றரசுக்கு அரசனாக இருக்கிறீர்கள். எங்கள் அரசோ... பேரரசு. மன்னரோ அரசர்களுக்கெல்லாம் அரசர். அப்படியிருக்க... தாங்கள் கடந்த இரண்டு அண்டுகளாக கப்பம், வரி, திரை, வட்டி செலுத்தவில்லை. அது விபரமாக வேங்கை நாட்டு அரசர் என்னை தங்களிடம் அனுப்பியுள்ளார்" என்றான் தூதுவன்.

இதைக் கேட்ட அரசன் புருசோத்தமனுக்கு கோபம் வந்தது.

"என்ன? கப்பம், வரி, திரை, வட்டி செலுத்த வேண்டுமா?!" (வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் பாணியில்... தொடர்ந்து பேச ஆரம்பித்தார்) "யாரைக் கேட்கிறார் உங்கள் மன்னர் கப்பம்? எதற்கு கேட்கிறார் வரி? ஏன் செலுத்த வேண்டும் திரை? எதற்கு கட்ட வேண்டும் வட்டி? எங்கள் நாடு இனிமேல் சுதந்திர நாடாக இருக்கும். இனி யாருக்கும் அடிமைபடாது என போய் சொல் உன் வேங்கை நாட்டு மன்னனிடம்" என்றான் புருசோத்தமன் வீராவேசமாக.

சபையோர் அனைவரும் மன்னரது வீரவேச உரையைக் கேட்டு கரகோஷம் சத்தமாக எழுப்பினர். (தமிழனுடைய பண்பாட்டை மாற்ற இயலாது. மன்னர் காலத்திலிருந்து சட்டசபை வரைக்கும் கைதட்டியே வாழும் தமிழர் கலாச்சாரம் அல்லவா நம்முடையது??!!)

மன்னருடைய சிங்க கர்ஜனையை கேட்ட தூதுவன் சற்று  பயந்தவாறு, "அரசே... சற்று யோசியுங்கள்" என்றான்.

"ம்ம்ம்... யோசிப்பதா? அந்த பேச்சிற்கே இனி இடமில்லை"

"விளைவுகள்" என இழுத்தான் தூதுவன்.

"எந்த விளைவுகளையும் சந்திக்க எங்கள் நாடு ஆயத்தமாயிருக்கிறது என போய் சொல்" என்றான் அரசன். தொடர்ந்து ...

"சபை கலையலாம்" என்றான் அரசன்.

மதிய உணவிற்குப் பின்... மணிமண்டபம். அமைச்சர் மற்றும் தளபதிகள் வருகிறார்கள்.

"அரசே" என அழைத்தார் தளபதி.

"என்ன?" 

"நாம் இன்று வேட்டைக்குப் போவதாகச் சொன்னீர்கள்."

"ஆஹா... நல்லவேளையாக நினைவுபடுத்தினீர்... புறப்படுங்கள்" என்றார் மன்னர்.

காடு... வனம்....

"அரசே... பிரமாதம் போங்கள்" என அமைச்சர் பாராட்டினார்.

"எதை பாராட்டுகிறீர்கள் அமைச்சரே?"

"தாங்கள் வேட்டையாடியதைத்தான் அரசே. 3 சிங்கங்கள், ஒரு யானை, 5 மான்கள், 2 முயல்கள். எவ்வளவு வீரர் நீங்கள். குறிதவறாமல் அம்பெய்தினீர்கள். உங்கள் வீரத்திற்கு தலைவணங்குகிறோம் மன்னா" என்றார் அமைச்சர்.

அரசருக்கு பெருமிதமாயிருந்தது.

தளபதியும் தன் பங்கிற்கு பாராட்டினார்.

"அரசே!.காலையில் தர்பாரில் அருமையாக வீரமுழக்கமிட்டீர்கள். மதியம் காட்டு விலங்குகளை தனி ஒருவராக வேட்டையாடுகிறீர்கள். உங்கள் வீரத்திற்கு நிகரேது" என்றார்.

மன்னருக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.

" சரிசரி உடனே புறப்படுங்கள். அரண்மனைக்கு செல்வோம். இந்த வீரத்தை உடனடியாக மகாராணியிடம் சொல்லுங்கள். மன்னரின் பெருமையை அவர்கள் உணரட்டும்" என்றார் மன்னர்.

அரண்மனைக்கு அனைவரும் திரும்பினர்...

அங்கு அவர்களுக்கு ... ... காத்திருந்தது.




 #jack_stories

வாவ் சரித்திர கதையை விறுவிறுப்பாக போகுதே.

என் ஸ்ரீராமின் கதை நேரம் இன்று ஆரவாரத்துடன் தொடங்க இருக்கிறது.

ஸ்ரீராம் wrote:என் ஸ்ரீராமின் கதை நேரம் இன்று ஆரவாரத்துடன் தொடங்க இருக்கிறது.

வரவேற்கிறேன்... எதிர்பார்க்கிறேன்... வாழ்த்துக்கள்

தபால் தந்தி அலுவலகத்தில் இருந்து அவருக்கு ஒரு டெலிகிராம் ஒன்றை கொண்டு வந்து கொடுத்தார்கள். அதில்...

"உடனே தலைமை செயலகத்திற்கு புறப்பட்டு வரவும் அவசரம்" என தலைமை செயலாளரிடமிருந்து வந்திருந்தது. இதில் பயப்படுவதற்கு ஒன்றுமில்லை. ஏனென்றால், தலைமை செயலகத்தில் உள்ள அலுவலக கருவிகள் டைப்ரைட்டர், தந்தி மெஷின் போன்றவைகள் பழுதடைந்தால் இங்கிலாந்திலிருந்து பழுது நீக்கி தருபவர் வரவழைக்க மூன்று வாரமோ மூன்று மாதமோ ஆகும்.

அதுவரை காத்திருக்க இயலாதே. அரசு பணிகள் தடையாகுமே. எனவே, அரசு இயந்திரங்கள் எதுவாயிருந்தாலும் சரிபடுத்த இளம் விஞ்ஞானி முகேஷால் மட்டுமே முடியும் என்பதை அவர்கள் அறிந்திருந்தபடியால், அவருக்கு தந்தி அனுப்பியிருந்தனர்.

அவரும் தந்தி கிடைத்த உடனே இரயிலைப் பிடித்து எழும்புரில் இறங்கி, அங்கிருந்து குதிரை வண்டி பிடித்து விரைவாக சென்றார். இதெல்லாம் வழக்கமாக அவ்வப்போது நடக்கிற ஒன்று. வேலை முடிந்ததும் அவருக்கான சன்மானம் வழங்கப்படும்.

வெள்ளை அரசு அவரை மிக கௌரவமாக நடத்தியதைக் கண்டு அநேகர் பொறாமைகூட பட்டதுண்டு. சிறிய வயதில் இவ்வளவு உயர்வா? என சிலர் ஆச்சர்யப்பட்டனர்.

இன்று சரியான நேரத்தில் வேலை முடியவில்லை. அங்கேயே இரண்டு மூன்று நாட்கள் தங்கியிருக்க வேண்டிய கட்டாயம். இந்நாட்கள் போல அந்நாட்களில் தகவல் தொடர்பு இருந்ததில்லை என்பதை நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

வேலை முடிந்து வீட்டிற்கு வர அவருக்கு நான்கு நாள் ஆகியிருந்தது. மிக ஆவலோடு வீட்டிற்கு வந்த அவருக்கு ... ஒரு .... ... ... காத்திருந்தது.

விறுவிறுப்புக்கு பஞ்சமில்லை
தொடரட்டும் ...

ஆகா கதை எழுதுவதில் நல்ல முன்னேற்றம் தெரிகிறது

முரளிராஜா wrote:ஆகா கதை எழுதுவதில் நல்ல முன்னேற்றம் தெரிகிறது

பாராட்டுக்கு நன்றிகள்

(இதுக்கு முன்னாடி தெரியலையா? )

சூப்பர் நண்பரே.

பன்முக கதைகளை எழுவீர்கள் போல. இதுவே பெரிய மெகா தொடராக வரும் போல தெரியுதே.? தொடர்ந்து ஆவலுடன் படித்து வருகிறேன்.

நான் இரண்டு கதைகளை மட்டும் ஒரு தொடரில் எழுதுகிறேன். ஒரு இடத்தில் இரண்டு கதையும் இணைந்து விடும். ஆனால் நீங்கள் பல கதைகளை ஒரு தொடரில் எழுதுவது பெரிய விஷயம்தான்.

நீங்க புகழும் அளவுக்கு நான் தகுதியல்ல...

விஷயமே தெரியாம உளறிக் கொண்டிருக்கிறேன்...

மெகா தொடராக அல்ல...

இதை எப்படியாவது இணைக்கணுமே என்ற கவலை எனக்கு...

முயற்சி செய்கிறேன்...

தங்களின் ஆர்வத்திற்கு நன்றிகள் பல...

நானும் குழம்பி... மற்றவர்களையும் குழப்ப எடுத்துக் கொண்ட முயற்சியே இது... ஆனால், கடைசியில் குழம்பியது என்னவோ... நான்தான் போல...

இப்படியெல்லாம் புகழ்ந்தாவாது  கதையை நிறுத்துவீங்க என்று பார்த்தோம்

முரளிராஜா wrote:இப்படியெல்லாம் புகழ்ந்தாவாது  கதையை நிறுத்துவீங்க என்று பார்த்தோம்

அவ்வளவு சீக்கிரம் நிறுத்துவோமா?

சுவாரசியமாகவும் உற்சாகமாகவும் கதை சொல்லிக் கொண்டிருந்த ஜக்குவை இடைமறித்தான் ஜம்பு.

"ஜக்கு ஒரு நிமிஷம்..."

"என்ன?"

"இதுவரை மூணு சம்பவம் சொல்லியிருக்க"

"ஆமா. அதுக்கு"

"1. சரித்திரம்  2. விஞ்ஞானம் 3. தொழிலதிபர்" என்றான் ஜக்கு.

"தம்பி... அப்படியில்ல... 1. கடந்த காலம் 2. நிகழ்காலம் 3. எதிர் காலம்" என்றார் முரளி தாத்தா தன் பங்கிற்கு.

"என்னப்பா சொல்ல வர்ற... சீக்கிரமா சொல்லப்பா... நியுட்டனோட விதியா... இல்ல எங்களோட தலைவிதியா?" என்றார் கூட்டத்தில் இருந்த ஒரு பெருசு. ஏதோ ஒரு வகையில் எதிலோ ரொம்பவே பாதிக்கப்பட்டிருப்பார்போல.

இப்படி எல்லாரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது... ஏதோ நிழலாடியதுபோல தெரியவே... தலைதூக்கி பார்த்தான் ஜக்கு. அங்கு அவன் கண்ட காட்சி தூக்கி வாரிப்போட்டது.

ஜக்குவின் மனைவி கையில் சமையல் கருவிகளில் பிரபலமான ஒன்றை வைத்துக் கொண்டு நின்ற காட்சிதான் ஜக்குவை கதிகலங்க வைத்தது. (அக்கருவியைப் பற்றிய விளக்கமெல்லாம் நமது அருமை தல அவர்களுக்கு அத்துப்படி. எனவே, அவரிடமே கேட்டுக் கொள்ளவும்)

"யோவ்... மணி என்னாவது... டியுசன் போன புள்ளைகல இருட்டாகுமுன்னால கூட்டிகிட்டு வராம... இங்க என்னய்யா பண்றே..." என்றாள் ஜக்குவின் மனைவி.

"இதாம்மா.. .  இதோ ... இப்பவே... புறப்பட்டுட்டோமில்ல..." எனக்கூறி அவசரகதியில் அங்கிருந்து எஸ்கேப் ஆனார்.

தாயை இழந்த பிள்ளைகள் பரிதவிப்பதுபோல பரிதாபமாக ஜக்கு போவதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர் கதை கேட்கும் கூட்டத்தினர். 

கூட்டத்தை திரும்பி ஒரு முறைமுறைத்தாள் ஜக்குவின் மனைவி. இதற்கு முன்பே ஜம்பு பின்னங்கால் பிடறியில்பட ஓட்டமெடுத்திருந்தார். முரளி தாத்தாவோ... தள்ளாடும் வயதில் ஓட முடியாததால்... தன்மேலிருந்த அங்க வஸ்திரத்தால் தன் தலைமேல் போட்டுக் கொண்டு தலைகவிழ்ந்து தன்னை மறைத்திருந்தார்.

ஜக்குவின் மனைவி அவ்விடம் விட்டு நீங்கிய பின்தான் அனைவருக்கும் ஒரு புதுதெம்பு வந்தது. சிறுத்தையிடமிருந்து தப்பிப் பிழைத்த புள்ளி மான்போல அனைவரும் ஒருவாறு நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டனர்.

ஈனஸ்வரத்தில் சிறிய முனகலோடு முரளி தாத்தா சொன்னார். "ஒருவேளை இதுதான் நான்காவது சம்பவமோ..." என்றார்.

ஓடித்திரும்பிய ஜம்பு சொன்னான், "இருக்கலாம்... இருக்கலாம்" என்றான்.



#jack_stories

முரளிராஜா wrote:இப்படியெல்லாம் புகழ்ந்தாவாது  கதையை நிறுத்துவீங்க என்று பார்த்தோம்

புகழ்ச்சிக்கெல்லாம் பயந்துபோய் பாதியில நிறுத்த மாட்டோம் இல்ல...

(பயம் என்பது வாழ்வில் இல்லை )

சற்று நேரம் கழித்து திரும்பி வந்த ஜக்குவைப் பார்த்து ஜம்பு கேட்டான்.

"என்ன ஜக்கு ... தலையில வீக்கம் போல தெரியுது"

"ஒண்ணுமில்லப்பா... இருட்டுல தெரியமா நிலவுகால்ல மோதிக்கிட்டேன்... வேற ஒண்ணுமில்ல" என்றான்.

கூட்டத்தினர் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். சரி... ஜக்கு சொன்னால் அப்பீல் ஏது? என அனைவரும் ஒருமனதோடு ஆமோதித்து ஏற்றுக் கொண்டனர். 

"ஆமா... உனக்கு என்னாச்சுப்பா... கால் நொண்டி நொண்டி நடக்கிற ஜம்பு" என்றான் ஜக்கு. 

முறைத்துப் பார்த்தவாறே ஜம்பு சொன்னான். "ஏன் கேக்க மாட்டே... நான் ஓடின ஓட்டத்தில... தடுக்கி விழுந்து எழுந்து வந்தவனுக்கு இல்ல தெரியும் " என்றான் வருத்தத்தோடு.

"விடர்றா... விடர்றா... வாழ்க்கைல இதெல்லாம் சாதாரணமப்பா" என்றான் ஜக்கு.

"சரிசரி... மேலே சொல்லு ஜக்கு... உன் கதையோடு முடிவு தெரியாம பாழும் மனசு பாடாய்படுது" என்றார் முரளி தாத்தா.

கூட்டத்தினர் அனைவரும், "ஆமா... ஆமா..." என்றனர். கோரஸாக.

ஜக்கு சொல்ல ஆரம்பித்தான்.

ஆர்வமாக கதை கேட்டுக் கொண்டிருந்த முரளி தாத்தாவுக்கு திடீரென கோபம் தலைக்குமேலும் மூக்குக்கு மேலும் ஏறியது.

"ஏண்டா... அதிர்ச்சிக்கு பிறந்தவனே... யேண்டா இப்பிடி... யேன்? யேண்டா இப்பிடிபோட்டு எங்களை பாடாய்படுத்துற... கதைங்கிற பேர்ல காதுல இரத்தம் வர்றமாதிரி பண்றே. அப்பிடி என்னதாண்டா அதிர்ச்சி அவங்களுக்கு காத்திருந்தது?  என்றார் முரளி தாத்தா.

கூட்டத்திலிருந்த மற்றொரு பெருசு, "சீக்கிரமா சொல்லி தொலையேன்டா..." என்றார்.

"அதிர்ச்சி என்னவென்றுதான் சொல்லிடுடா ஜக்கு. பெருசு ரெண்டும் வாயை பொளந்திடப்போவுது" என்றான் ஜம்பு.

சரி இதுக்குமேல கதைய இழுத்தாக்க இவர்கள் தன்னை டின் கட்டிடுவார்கள் என்பதை உணர்ந்த ஜக்கு இறுதி முடிவுக்கு வந்தார்.

நான்கு சம்பவங்களையும் ஒருநேர்கோட்டில் இணைத்தாக வேண்டுமே. என்ன செய்ய... என் யோசித்த ஜக்கு... ஒரு நல்ல முடிவையும் திருப்பத்தையும் ஏற்படுத்தினால்தான் அடுத்தமுறை கதைகேட்க ஆர்வப்படுவார்கள் என கருதி தனது 11,337 வது கற்பனையை குதிரையை தட்டியெழுப்பி ஆலோசனை கேட்டான்.

அந்த குதிரை லாயம் ஜக்குவின் மூளையில் உள்ள நியுட்ரான்களின் நடுவிலே சிறப்பாக அமைந்திருந்தது. 11337 குதிரையானது தனது பிடரியை ஒரு வெட்டுவெட்டி, தலையை ஒரு சிலுப்பி சிலுப்பி லேசாக கனைத்து காலின் குளம்பை மூளைக்குள் தடம் பதித்து காலூன்றி எழுந்து கம்பீரமாக நின்றது.

ஜக்குவுக்கு ஒரு கவலை. என்னவென்றால், குதிரை ரெடியாகும் போது தனது இல்லத்தரசி வந்துவிடக்கூடாதே என்பதுதான் அது. குதிரை மிரண்டு ஓடிவிடக்கூடாதே என்று திகில்பிடித்தவாறே அதன் முன் மண்டியிட்டான் ஜக்கு.

குதிரை உற்சாகத்தோடு ஓட எத்தனித்தது.