பீர்பால் கதைகள் தத்துவம் நிறைந்தவை.

  

அந்த ராஜ மோதிரம் வாங்கி பல ஆண்டுகள் ஓடின. காலச்சக்கரன் சுழர்ச்சியில் மகேஷ் தாஸ் இளமை எய்தினார். ஒரு நாள் தன் அன்னையிடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு அக்பர் தங்கியிருக்கும் ஃபதேபூர் சிக்கிரியின் அரண்மணைக்குக் கால் நடையாகச் சென்றார். அந்த நகரை அடைந்தவுடன் கடைவீதிகளும், ஒட்டகங்களின் அணிவகுப்பும், அங்குள்ள மக்களின் உற்சாகமும் மகேஷ் தாஸை வெகுவாகக் கவர்ந்தது. சிறிது நேரத்தில் அவர் அக்பரின் அரண்மனை வாயிலை அடைந்தார். அங்கு காவலாளி அவரை உள்ளே போக அனுமதிக்காது தடுத்தான்  அவர் காவலாளியிடம் தன் கை அசைத்து வாதாடும்போது மகேஷ் தாஸின் கையிலிருக்கும் ராஜ முத்திரை பதித்த மோதிரத்தைக் கண்டவுடன், "நான் உள்ளே செல்ல அனுமதிக்கிறேன். ஆனால், அதற்கு பிரதிபலனாக உள்ளே உனக்கு என்ன கிடைக்கிறதோ அதில் பாதியை நீ திரும்பிவரும்போது எனக்குக் கொடுக்க வாக்குறுதி தரவேண்டும்" என்று கூறினான். சற்று யோசித்த பிறகு மகேஷ் தாஸ் அதற்கு ஒப்புக்கொண்டு உள்ளே போனார்.

போகும் வழியில் பூத்துக் குலுங்கும் நந்தவனங்களை எல்லாம் ரசித்த வண்ணம் அக்பரைக் காண ராஜதர்பாரில் அமர்ந்திருந்தவர் மத்தியில் இவரும் ஒருவராக அமர்ந்தார். சிறிது நேரத்தில் சக்கரவர்த்தி அக்பர் அரசவைக்கு வந்தார். ஒவ்வொருவராக அவரிடம் சென்று அறிமுகம் செய்துகொண்டு சன்மானங்களை வாங்கிச் சென்றனர். மகேஷ் தாஸின் முறை வந்ததும் மகேஷ் அக்பரிடம் சென்று தன்னை யாரென்று விவரித்து, முன்பு நடந்த சம்பவத்தை அவருக்கு நினைவுகூறி அரசமுத்திரை பதித்த மோதிரத்தை அவரிடம் காட்டவே, "ஓ! அந்த பாலகனா நீங்கள். வாருங்கள், வாருங்கள். உங்களுக்கு நான் என்ன பரிசு கொடுக்க வேண்டும். உங்களுக்கு வேண்டியதைக் கேளுங்கள்" என்று அன்பைச் சொரிந்தார் அரசர். உடனே ம்கேஷ், "எனக்கு நூறு சாட்டையடி கொடுத்தால் போதும்" என்று வேண்டினார். அரசர் நகைப்பும், திகைப்பும் மேலிட, "உங்களை ஏன் சாட்டையால் அடிக்க வேண்டும். நீங்கள் ஒரு தவறும் செய்யவில்லையே?, என்று வினவிட, மகேஷ் "நீங்கள்தானே சொன்னீர்கள். நான் எதுகேட்டாலும் தருவேன் என்று. அதான் 100 சாட்டையடி கேட்டேன். தயவுசெய்து கொடுங்கள்," என்று வேண்டினான்.

அரசகட்டளை நிறைவேற்றப் படவேண்டும், எனவே காவலாளியைக் கூப்பிட்டு மகேஷுக்கு 100 சாட்டையடி கொடுக்கச் சொன்னார். ஒன்றும் பேசாமல் அடியை வாங்கிக்கொண்டார். 50-வது அடி அடித்தவுடன், "நிறுத்துங்கள்" என்று மகேஷ் கத்தவே, அரசர் "தாங்கள்தானே 100 சாட்டையடி கேட்டீர்கள். கட்டளையிட்டேன். நிறைவேற்றுகிறார்கள். அதை எப்படி பாதியில் நிறுத்த இயலும்?" என்று வினவினார். மகேஷ் உடனே, "உண்மைதான் 100 அடி கொடுத்துத்தான் ஆகவேண்டும். ஆனால் அதற்குள் நான் கொடுத்த வாக்கு எனக்கு ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அதனால் தான் நிறுத்தச் சொன்னேன்" என்றார்.

"வாக்கு கொடுத்தீர்களா? யாருக்கு? எப்போது? எதற்கு?" என்று சந்தேகம் தோய்ந்த முகத்துடன் அரசர் வினவினார். "அரசே, வாசலில் காவல் காக்கும் காவலாளி உனக்கு அரசரிடமிருந்து உள்ளே என்ன கிடைக்கிறதோ அதில் பாதி எனக்குக் கிடைப்பதாக உறுதியளித்தால் உள்ளே விடுகிறேன் என்றான். நான் அதற்கு சம்மதித்து உள்ளே வந்தேன். அதனால்தான் எனக்குக் கிடைக்கும் 100 சாட்டையடியில் 50-ஐ நான் வாங்கிக்கொண்டுவிட்டேன், மீதி 50 தயவுசெய்து அவருக்குக் கொடுங்கள்" என்று வேண்டினான் மகேஷ் தாஸ்.

தன் நாட்டில் லஞ்சம் தலைதூக்கியாடும் அவலத்தை நினைந்து அரசன் உடனே அந்த காவலாளியை அழைத்துவரச் சொல்லி சாட்டையடி கொடுக்கச் சொன்னார். கட்டளை நிறைவேற்றப்பட்டு, மகேஷ் தாஸை அருகில் அழைத்து, "நன்றி நண்பரே லஞ்சம் கேட்ட ஒரு காவலாளியை எனக்கு அடையாளம் காட்டிக் கொடுத்தீர்கள். அதில் உன்னத சேவையும் இருந்தது, பொன்,பொருளைக் கேட்காது சாட்டையடிகேட்டு துன்பத்துக்கும், கேளிக்கும் சபையில் ஆளான தாங்களை எனக்கு மிகவும் பிடித்துவிட்டது. இனி உங்கள் பெயர் மகேஷ் தாஸ் இல்லை. பீர்பால் என்று அழைக்கப்படுவீர்கள். நீங்களும் என் அரண்மனையிலேயே தங்கலாம். அவ்வப்பொது எனக்கு வினையமாகப் பேசி களிப்பூட்டவும், நல்ல உண்மைகளைத் தெளிவு படுத்தவும் உதவியாக இருக்கும் என்று வேண்டவே, பீர்பாலும் அதற்கு சம்மதித்து அரசருடனேயே தங்கினார். சிலர் இதனால் ஆனந்தப்பட்டாலும், பலர் அவர்மீது பொறாமைகொண்டனர்.

இதிலிருந்து கண்டறியும் உண்மை என்னவென்றால், அன்று அரசன் கொடுக்கும் சன்மானத்திற்கு பீர்பல் இசைந்திருந்தால் அவருக்கு ஒரு பொற்கிழி மட்டுமே கிடைத்திருக்கும். ஆனால் ஒருவன் கிடைக்கும் சந்தர்ப்பத்தை எவ்வளவு அதிகம் பயன்படுத்தமுடியுமோ அவ்வளவுக்குப் பயன்படுத்தவேண்டும் என்ற தத்துவத்தை பீர்பால் இக்கதைமூலம் நமக்குச் சொல்லியிருக்கிறார்.

நன்றி நன்றி

பீர்பலுக்கு அரசருடன் எவ்வளவு நெருக்கம் ஏற்பட்டதோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு மற்றவர் மனதில் பொறாமையும் அதிகரித்தது. அதிலும் குறிப்பாக அக்பருக்கு அந்தரங்கமான முடி திருத்துபவன் பீர்பலுக்கு ஒரு வழிகட்டுவிடுவதாகவே தீர்மானித்து ஒரு திட்டம் வகுத்தான். அதன்படி, மறுநாள் அக்பருக்கு முடிதிருத்தும்போது, "அரசே, நான் நேற்று ஒரு கனவு கண்டேன். அதில் சொர்க்கத்திலிருக்கும் தங்களது தந்தை அந்தக் கனவில் வந்து உரையாடினார்" என்று பேச்சை ஆரம்பித்தவுடன், அரசர் ஆவல் மிகுந்தவராய், "என் தந்தை அங்கு சுகமாக இருக்கிறாராமா?" என்று கேட்டார். "அதான் எனக்கு மிக வருத்தமாக இருக்கிறது.

சொர்க்கத்தில் தங்கள் தந்தையை மகிழ்விக்கும் அளவுக்கு விகடமாகப் பேச துணை யாருமில்லையாம். அதனால் அவர் மிகவும் விரக்தியுடன் காணப்பட்டார்," என்று முடிதிருத்துபவன் சொன்னவுடன் அரசர் இதற்கு தகுந்த ஆளாக யாரை சொர்க்கத்துக்கு அனுப்புவது என்று யோசித்தபோது, பீர்பல்தான் சரியான ஆள் என்று மனதிலெண்ணி, மறுநாள் பீர்பலை அரசவைக்கு வரவழைத்தார். பீர்பல் வந்தவுடன், "பீர்பல், சொர்க்கத்தில் என் தந்தைக்கு வினையமாகப் பேசுவதற்கு தகுந்த ஆள் அங்கு யாரும் இல்லையாம்.

ஆகையால் தங்களை உடனே சொர்க்கத்துக்கு அனுப்பலாம் என்று தீர்மானித்துள்ளேன். எனவே, நீங்கள் உடனே சொர்க்கத்துக்குப் போக தயாராகுங்கள்" என்று கட்டளையிட்டார். 'இது என்ன இக்கட்டான சூழ்நிலை, சொர்க்கத்துக்குப் போகவேண்டுமென்றால் உயிரையல்லவா மாய்க்கவேண்டும்' என்று எண்ணியவாறே பீர்பல் எதற்கும் ஒருவாரம் அவகாசம் கேட்போம், அதற்குள் ஏதாவது பண்ணலாம் என்று முடிவெடுத்து, "மன்னா, நான் சொர்க்கத்துக்குப் போகிறேன். ஆனால், எனக்கு ஒருவாரம் அவகாசம் வேண்டும்" என வேண்டினார்.

அக்பர் அதற்கு சம்மதித்து விட்டு இந்த ஒருவாரத்தில் பீர்பல் சொர்க்கத்துக்குப் போக எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்யுமாறு கட்டளையிட்டார். வீட்டுக்கு வந்த பீர்பல் வெகுநேரம் யோசித்த பிறகு ஒரு முடிவுக்குவந்து அரசரிடம் சென்றார், "மாமன்னா, எங்கள் குல வழக்கப்படி ஒருவர் இறந்தால் அவர்களைப் புதைப்பதுதான் வழக்கம். ஆகவே என்னையும் ஒருவாரத்திற்குப் பின் புதைத்து சமாதி எழுப்பிவிடுங்கள்" என்று வேண்டினார்.

அரசர் அதற்கு ஒப்புக் கொண்டு அதற்கேற்றவண்ணம் ஏற்பாடுகள் செய்யக் கட்டளையிட்டார். பீர்பல், தான் சமாதியாக வேண்டிய இடத்தை அரண்மனைக்கருகிலேயே சுட்டிக் காட்டி அங்கு ஆழமான குழி தோண்டச் சொன்னார். பீர்பலின் வீடு அரண்மனைக்கு அருகிலேயே இருந்ததால் அந்த ஒருவார அவகாசத்தில் யாருக்கும் தெரியாமல் ஒரு சுரங்கப்பாதையை சமாதி குழி வரைத் தோண்டினார்.

சமாதியாகும் நாளும் வந்தது. எல்லோரும் அக்பரை தகுந்த மரியாதைகளுடன் குழிக்குள் இறக்கி சமாதி எழுப்பினர். பீர்பல் சமாதியானவுடன் தான் கட்டிய சுரங்கப் பாதை வழியே தன் வீட்டை அடைந்தார். ஆறுமாத காலம் தலைமறைவாய் யாருக்கும் தெரியாமல் தன் வீட்டிலேயே அடைந்து கிடந்தார். ஆறுமாதம் கழித்து ஒரு நாள் பீர்பல் பெருத்த மீசை, தாடியுடன் அக்பரின் அரசவைக்கு வந்தார். "பீர்பல் நீ எப்படி இங்கு வந்தாய். நீ சொர்க்கத்துக்கல்லவா அனுப்பப் பட்டாய்? என்று அரசர் வினவ, "ஆம் மன்னா, சொர்க்கத்திலிருந்துதான் வருகிறேன். அங்கு உங்கள் தந்தை நலமாக இருக்கிறார். என்னைப்பர்த்து 'உன்னைப் போன்ற புத்திசாலிகள் என் மகனருகிலிருந்தால் அவனுக்கு இன்னும் பலமாயிருக்கும். அதனால் நீ அவனிடமே திரும்பிச்சென்றுவிடு' என்று சொன்னார். அதனால் புறப்பட்டு வந்துவிட்டேன்.

ஆனால்......."என்று கூறி பீர்பல் மௌனம் சாதித்தார். "ஆனால் என்ன? தயங்காமல் சொல்" என்று அரசர் கட்டளையிடவே, பீர்பல், "என் கோலத்தைப் பார்த்தீர்களா? நீண்ட தாடியும், முரட்டு மீசையும். ஆறுமாதத்திலேயே எனக்கு இவ்வளவு வளர்ந்திருக்கிறதென்றால், உங்கள் தந்தையை எண்ணிப்பாருங்கள். அவருக்கு இதை விட இன்னும் நீண்ட தாடி அவரை உறுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. பாவம்," என்று அங்கலாய்ந்தார். "ஓ! அப்படியா. உடனே என் அந்தரங்க முடி திருத்துபவனை சொர்க்கத்துக்கு அனுப்பிவைக்கிறேன்" என்று கூறி அதை நிறைவேற்றவும் செய்தார்.


இக்கதையின் கருத்தை வள்ளுவர் வாயால் சொல்வோமேயானால்,
பிறர்க்கு இன்னா முற்பகல் செய்யின்
தமக்கு இன்னா பிற்பகல் தானே விளையும்
ஆகவே திணை விதைத்தவன் திணை அறுப்பான்,
வினை விதைத்தவன் வினையைத்தான் அறுப்பான்.....இது வாழ்க்கைத் தத்துவம்

பீர்பால் கதை பகிர்வுக்கு நன்றி

சொர்க்கத்தில் தங்கள் தந்தையை மகிழ்விக்கும் அளவுக்கு விகடமாகப் பேச துணை யாருமில்லையாம். அதனால் அவர் மிகவும் விரக்தியுடன் காணப்பட்டார்,

வாட்டம்தான் அனைவருடனும் இணைந்து இருக்கிறது... போக்குவோம்...

வாட்டத்தை உற்பத்தியாக்கும் சக்தியும் மனிதர்களிடம் இருக்கிறது, வாட்டத்தை முறியடிக்கும் சக்தியும் மனிதனிடமே இருக்கிறது. இருந்தும் நம்மிடமெல்லாம் வாட்டமே மேலோங்கி நிற்கிறது. ஏன்? ஏன்??
முதலில் மனிதன் எய்ட்ஸ் வியாதியைத் தானே உருவாக்கிறான், பின் எய்ட்ஸ் வியாதிக்கு மருந்தும் அவனே கண்டுபிடிக்கிறான்..
மனிதர்களின் வாழ்க்கை வேடிக்கையாயில்லை?