பிறந்து கொண்டிருந்தேன் - கவிதை. - க. ச. கோபால கிருஷ்ணன், நிறை இலக்கியவட்டம், ஹைதெராபாத்.

நான் தினமும் புதிதாகப் பிறந்தவன்.

காடு மலை மேடு பள்ளங்களை
அசாதாரணமாகக் கடந்தவன்.  களைப்பே அறியாதவன்

என்னில் பாதியை என் தாய் புவிக்கு அளித்தவன்,
நான் விடும் மூச்சை மேகத்திருக்களித்தவன்.

மேகத்திருக்கு என் மூச்சே உணவு .
அவன் உண்டு களைத்து கொழித்து
வியர்க்கும் நீர்துளிககள் என் அன்னைக்கு உணவு.

என் அன்னையோ என்னை மறுபடியும் உங்களுக்கே
அளித்தாள். பிற பிள்ளைகளையும் நற்களைகளாகப்
பெற்றெடுத்து உலகுக்கே உணவளித்தாள்.

இன்று நான் என்னைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
நன்கு ஓடி விளையாடிய நான் இன்று
ஒரு மூலையில் ஒடுங்கி கொண்டிருக்கிறேன்

என் ஓடும் வயதில் வைகறை கதிரவன்
கழலில் உறங்கி எழுந்த
குழந்தைபோல் ஒடுங்கிக் கிடப்பேன்.
பொழுதில் அவன் வெம்மைக்கு அஞ்சி மலை
அருவியில் குளித்து நிற்பேன்.
மீண்டும் அவன் மறையும் ஒளியில் மயங்கி நிற்பேன்.
இரவில் நிலவின் தாலாட்டில் உறங்கிப் போவேன்.

அப்படிப்பட்ட நான் இன்று உறைந்து நிற்கிறேன்.

நதிக்கு அழகு  ஓட்டம்.
ஒடுங்கி நின்றது என் பிழையல்ல.

நான் வற்றுவதற்குள் என்னை காப்பாற்றுங்கள் ... பிளீஸ்.!!