கஷ்டங்கள் வந்தால் மட்டுமே கடவுளை காண்கிறோம்....

ஒரு நாள் ஒரு கட்டிட சூப்பர்வைசர், தான் கட்டிக்கொண்டிருந்த கட்டிடத்தின் 6வது தளத்திலிருந்து கீழ்த்தளத்தில் வேலை செய்து கொண்டிருந்த வேலையாள் ஒருவரைக் கூப்பிட்டார். கட்டிட வேலையின் இரைச்சல் காரணமாக சூப்பர்வைசர் கூப்பிட்டது வேலையாளின் காதில் விழவில்லை. வேலையாளின் கவனத்தை ஈர்ப்பதற்காக ஒரு பத்து ரூபாய்த் தாளை எடுத்து வேலையாளின் முன்னே போட்டார் சூப்பர்வைசர்.

வேலையாள் அந்த பத்து ரூபாய்த் தாளை எடுத்துத் தன் பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டு, தன் வேலையைத் தொடர்ந்தார். மீண்டும் வேலையாளின் கவனத்தைக் கவர்வதற்காக, சூப்பர்வைசர் ஒரு ஐநூறு ரூபாய்த்தாளை எடுத்து வேலையாளின் முன்னே போட்டார். வேலையாள் அந்த ஐநூறு ரூபாய்த் தாளையும் எடுத்துத் தன் பாக்கெட்டில் போட்டுக் கொண்டு தன் வேலையைத் தொடர்ந்தார்.

சலிப்படைந்த சூப்பர்வைசர் ஒரு சிறு கல்லை எடுத்து வேலையாள் முன்னே போட்டார். அந்தக் கல் வேலையாளின் தலைமீது விழுந்தது. உடனே வேலையாள் அண்ணாந்து சூப்பர்வைசரைப் பார்த்தார். பிறகு சூப்பர்வைசர் வேலையாளிடம் சொல்ல வேண்டியதைச் சொன்னார்.

இந்தக் கதை நமது வாழ்க்கைக் கதையோடு ஒத்துப்போகிறது. மேலே உள்ள கடவுள் நம்மைத் தொடர்பு கொண்டு பேச விரும்புகிறார். ஆனால் நாமோ அவரைக் கவனிக்காமல் நமது வேலைகளில் மூழ்கிக் கிடக்கிறோம். பிறகு கடவுள் நமக்கு சிறுசிறு பரிசுகளைத் தருகிறார். அந்தப் பரிசுகள் எங்கிருந்து, எப்படி வந்தன என்பதைப் பற்றிக் கவலைப்படாமல் பத்திரப்படுத்திக் கொள்கிறோம்.

பிறகு கடவுள் பெரிய பரிசுகளை வரமாகத் தருகிறார், அவற்றையும் பத்திரப்படுத்துகிறோம். கடவுளைப் பற்றி நாம் நினைப்பதேயில்லை. நாம் மிகவும் அதிர்ஷ்டசாலி என்று நம்மை நாமே பாராட்டிக் கொள்கிறோம். பிறகு கடவுள் பிரச்சினை எனும் சிறு கல்லை நம் மீது போடுகிறார். பிறகு தான் நாம் கடவுளை அண்ணாந்து பார்த்து அவரோடு தொடர்பு கொள்கிறோம். "கடவுளே என்னை ஏன் இப்படிச் சோதிக்கிறாய்? " என்று சொல்லிப் புலம்புகிறோம்.

--நன்றி முகநூல்.

மிக அருமையான பகிர்வு சரண்
மிக்க நன்றி

அருமையாய் சொன்னிர்கள்

கடவுள் தன்னை நினைக்க வேண்டும் என்று காதலி மனம் படைத்தவர் அல்லர்...

நாம் நோக்க வில்லை என்றாலும் அவர் நம்மை நோக்குவது கடமை. அதுதான் முறைமை.