இறைவனுடைய அருளைப்பெற்று பேரானந்தத்தில் திளைக்க…

இறைவனைத் தாயுமானவர்,

கன்றாகிக் கதறினரக்குச் சேதாவாகிக்
கடிதினில்வந் தருள்கூருங் கருணைவிண்ணே

என்றழைக்கின்றார். கருணையே வடிவெடுத்தவர் கடவுள். உள்ளன்போடு தன்னை வணங்கும் பக்தனின் தேவை அனைத்தையும் அவர் நிறைவேற்றி வைக்கின்றார். ஆனால் உண்மையான பக்தன் இறைவனிடத்து உலகப் பொருட்களில் எதையுமே வேண்டுவதில்லை. உலக வாழ்விற்கு உரியவை அனைத்தையும் அவன் துச்சமெனத் தள்ளிவிடுகின்றான். இறைவனுடைய பாதார விந்தங்களில் மாறாத பக்தி ஒன்றை மட்டும் அவன் பரிந்து வேண்டுகின்றான். இடையறாது இறைவனின் கழல் குறித்துக் கதறி அழுவதை மட்டுமே வேண்டுகின்றான்.

உற்றாரை யான்வேண்டேன்;
ஊர்வேண்டேன், பேர்வேண்டேன்;
கற்றாரை யான்வேண்டேன்;
கற்பனவும் இனியமையும்;
குற்றாலத் தமர்ந்துறையும்
கூத்தா! உன் குரைகழற்கே
கற்றாவின் மனம்போலக்
கசிந்துருக வேண்டுவனே.

யானே பொய், என் நெஞ்சும்
பொய், என் அன்பும் பொய்;
ஆனால் வினையேன் அழுதால்
உன்னைப் பெறலாமே;
தேனே! அமுதே! கருப்பின்
தெளிவே! தித்திக்கும்
மானே! அருளாய், அடியேன்
உனைவந் துறுமாறே.

என்னுந் திருவாசகத்தால் மாணிக்கவாசகர் தன்னைத் தடுத்தாட்கொண்ட இறைவனிடத்து விண்ணப்பிக்கிறார். பரிசுத்தமான உள்ளமும், உண்மையான அருள்தாகமும் கொண்டு அழுபவர்கள் இறைவனுடைய அருளைப் பெற்றுப் பேரானந்தத்தில் திளைப்பாளர்கள்.
–
–சித்பவானந்தர்

-

நன்றி

நல்லதொரு ஆன்மீக பதிவிற்கு நன்றி அண்ணா