மனமெனும் சொல் வனம்!

பெயர் தெரியா பறவைகளின் பேச்சொலி
உடைத்தெறிகிறது நம் மௌனத்தை...
இணையோடு பாடும் குயிலோசையின் பின்னணியில்
காட்சியாகிறது நம் மௌனம்..
மூன்றாவது நபராய் முணுமுணுத்தபடி
கடந்து போகிறது காற்று
நம் மௌனத்தின் சத்தம் பொறுக்காமல்...
மழை வரும் முன்னறிவிப்பாக
மின்னல் வந்து படமெடுத்துச் செல்கிறது
நம் மௌனத்தை..
வண்ணத்துப்பூச்சிகளின் சிறகுகளில்
வண்ணம் வரைகின்றன நம் மௌனங்கள்..
சருகுகளின் நரம்புகளெங்கும்
மரணித்துக் கிடக்கிறது நம் மவுனம்..
நெடிய மரங்கள் வேர் பிடித்து நீள்கின்றன
நம் மௌனத்தின் மண்மீது...
மொட்டுக்களின் இதழ்களில் பூட்டப்பட்டிருக்கிறது
நம் மௌனம்...
வனமெங்கும் பரவிக் கிகிடக்கிறது
நம் மௌனத்தின் மகரந்தம்..
வாடிய பூக்களாக உதிர்ந்து கிடக்கின்றன
நம் மௌனங்கள்...
இன்றேனும் பேசித் தீர்ப்பதென்று
உறுதி கொண்டு உடையத் தயாராகிறது நம் மௌனம்
இதயத்தின் இறுதி விளிம்பில்...
இன்னுமொரு நாளில் பேசுவோமென
முந்திச் சொல்கின்றன இதழ்கள்...
விளிம்பில் தடுமாறுகிறது நம் மௌனம்
பற்றுதல் இல்லா கொடிபோல...
இதயங்களை பூட்டிவிட்டு எழுந்து செல்கிறோம்...
தனிமையில் உட்கார்ந்திருக்கிறது நம் மௌனம்
சொல் வனத்தின் சத்தங்களோடு...
ஒவ்வொரு துளியாக இறங்குகிறது மழை
நம் மௌனத்தின் ஆறுதல் துளிகளாக!