தனியாக வளர்ந்த மரம் – கவிதை

எதற்காக அழுகின்றேன்
எனக்கே தெரியவிலிலை
அன்னை தந்தைக்கோ
அடுத்துள்ள உறவுக்கோ
உண்ண உணவுக்கோ
ஒரு நாளும் அழுததில்லை
–
வாழ்க்கைப் பாதையிலே
வழி தவறிச் சென்று விட்டு
பாதியிலே நின்றபடி
பரிதவித்து அழவுமில்லை
–
தரையில் விழுந்த விதை
தானாக நீர் தேடி
விரைவில் வேரூன்றி
இளஞ்செடியாய் வெளிப்பட்டு
–
காற்றும் மழைக்கும் தினம்
காய்த்தெடுக்கும் வெயிலுக்கும்
ஆட்டின் பார்வைக்கும்
அடுத்தவரின் காலுக்கும்
தப்பிப் பிழைத்திருந்து
–
தருவாகி பெரிதாகி
தழைத்தோங்கி வளர்ந்து பலர்
தங்கும்படி உயர்ந்ததற்கு
மரத்தின் புண்ணியமோ
மற்றவரோ பொறுப்பிலை
–
விதையைப் போட்டவனே
பெருமரமாய் வளர்த்தெடுத்தான்
வளர்ந்த மரமதுவோ
வானத்தை வணங்கியது
–
இலையுதிர் கோடை
வசந்தங்கள் என்று பல
வாழ்க்கைச் சுறழ்சியெல்லாம்
வந்து வந்து சென்றனவே
அத்தனையும் தாங்கி மரம்
அடிபெருத்து நின்றதுவே
–


ஐம்பத்தி ரெண்டாண்டை
கடந்துவிட்ட மரமதுவோ
இளைப்பாறிச் சென்றவரை
இன்றுவரை அறியாது
இலைபறித்துக்
கிளையொடித்தார்
யாரென்றும் தெரியாது
-
ஆண்டவன் தான்
வந்து அதை
அழித்தொழித்துப் போவானோ
பயன்பெற்றுப் போனோரே
பழுதாக்கிப் போவாரே
-
காற்று பிடுங்கியதை
கடுந்தூரம் எரிந்துடுமோ
அடுத்தவர்க்கு பயன்படவே
அடுப்பினிலே எரிந்துடுமோ
-
யாருமே பதிலறியா
கேள்வியது ஆனாலும்
எதற்கும் அஞ்சாமல்
அந்த மரம் நிற்கிறது
-
---------------------------
ஜான் வில்கின்ஸ்
குமுதம்