ஒன்றே ஒன்றுமட்டும் புரிகிறது…

ஒன்றே ஒன்றுமட்டும்
புரிகிறது…
சாலையில்
யாராவது அடிபட்டு கிடந்தால்
உச் கொட்டி நகர்கிறோம்…
சாலையில்
கைநீட்டும் பிஞ்சு கைகளுக்குள்
ஒரு ருபாய் திணித்து
மனிதத்தை வாழவைதாத்தை
பெருமிதம் கொள்கிறோம்…
வெள்ளை நிறமே
அழகு என்கிறோம்….
அவர்களை பார்த்தால்
சிநேகித பார்வை கொள்கிறோம்…
ஆனால்
சாலையில்
கருப்பாய் ஒருவன் அருகில் வந்தால்
பயம் கொள்கிறோம்…
பெற்றோரை
காப்பகத்திற்கு விரட்டுகிறோம்…
அடுத்தவர்க்கு
உதவி செய்ய மறுக்கிறோம்…
பிறந்த தேசத்தை
வெளி தேசத்திற்கு சென்று
தூற்றுகிறோம்…
பணத்தை
பெட்டி பெட்டியாய்
சேர்க்க பறக்கிறோம்…
பொறுமை
என்ற வார்த்தையையே
இழந்தோம்…
இதையெல்லாம்விட
முதலுதவி வண்டிற்குகூட
வழிவிட மறுக்கிறோம்…
நாம்
எங்கே செல்கிறோம்…
எதனை நோக்கி ஓடுகிறோம்…
புரியவில்லை…
ஓடுவதை
ஒரு கணம் நிறுத்தி
திரும்பி பாருங்கள்
நீங்கள்
பெற்றது என்ன
இழந்தது என்ன
என்பதை…..
ஒன்றே
ஒன்றுமட்டும்
புரிகிறது
நாம் எல்லோரும்
எழுத்தறிவு பெற்றவர்கள்…
கல்வி கற்றவர்கள் இல்லை… 

நன்றி முக நூல்!

நல்லாயிருக்கு

அனைவரும் படித்து கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய கவிதை