மௌனத்தோடு பேசிக்கொண்டு இருக்கும் நினைவுகள்

நினைவுகள் பாறையின் இடுக்குகளில் கசிகின்ற நீர் போலத்தான் துளி துளியாய் கசிந்தே ஓடை யாகவே மாறிவிடுகிறது.

இந்த உலகில் யாருக்கும் தனக்குள் அனைத்தையும் மறைத்து வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற எண்ணமே இருப்பதில்லை. ஆனால் தன் பகிர்கின்ற செய்தி ஒன்று கேளிக்கை ஆக்கப்பட்டு விடுமோ என்றோ, இல்லை திரித்து பலரிடம் சொல்லப்பட்டு விடுமோ என்றோ, இல்லை தன்னை தவறாக கணிக்க துவங்குவார்களோ, இல்லை தான் வளர்த்து வைத்திருக்கும் இந்த புறச்சூழ்நிலை அடையாளம் இழக்கும் நிலை வருமோ என்பதை தவிர வேறு எந்த காரணமும் இருக்காது.

ஆனால் எல்லோரும் தன்னை பற்றி யாரிடமாவது வெளிப்படையாக பகிர மாட்டோமா என்கிற ஏக்கம் இருக்கவே செய்கிறது. எவ்வளவு நெருக்கமாக இருப்பினும் சில ரகசியங்கள் காக்கவே படுகிறது.
இருந்த போதும் தனக்கான ஒருவரிடம் தோள் சாய்ந்து எல்லாவற்றையும் சொல்லி உள்ளீடு அற்று மாற மாட்டோமா என்கிற எண்ணம் இல்லாதவர் இல்லவே இல்லை.மகிழ்ச்சியின் போது மனம் இதுபோன்று சிந்திப்பதே இல்லை. அது ஏனோ துயரங்களின் போது மட்டுமே இவ்வாறு நிகழ்கிறது.

வெறுமை எல்லா நேரங்களிலும் கண்களுக்கு தெரிவதில்லை, அதுவே அதன் வெற்றியும் கூட .
முழு நீள இசைக்கச்சேரியில் நினைவுக்கு வராமலே போகும் சிறு இசைக்கருவி போல பலரும் நம் கண்களுக்கு தெரியாமலே போய் விடுகிறார்கள் நம் வாழ்வில் . ஆனால் சிறு நத்தை போல அவர்கள் மனதில் அது மெல்ல மெல்ல நகர்ந்து முழு நீளத்தையும் கடந்தே விடுகிறது நமக்கு தெரியாமலேயே.

நினைவுகளின் ஓடையிலே மனம் செல்கிறது ஆற்றின் பயணத்தில் விழுந்த இலை போல எங்கு செல்லுமோ...

உணமைதான் பித்தன். நாம் அறிந்தவற்றை பிறருக்கு உரைப்பதை தான் நாம் விரும்புகிறோம்..

உண்மைதான்.

நல்லவற்றையும் தீயவற்றையும் பகிர்வதற்கு கண்டிப்பாக ஒரு நபர் நமக்கு தேவை.

அப்போதுதான் நம்முடைய பாரம் குறைந்தது போல் இருக்கும்.

மனதை பற்றி மிக அழகாக சொன்னீர்கள் பித்தன்